Professionele gevolgen van burn-out door artsen kunnen bijdragen aan het mislukken van interpersoonlijke relaties, verhoogde medische fouten, verhoogd risico op wanpraktijken, verminderde patiënttevredenheid, en beïnvloedt de kwaliteit van zorg en patiëntresultaten. Deze link is gerapporteerd in tal van onderzoeken, waaronder één belangrijke studie, gepubliceerd in Research and Nursing Health. Tijdens het bestuderen van 53.846 verpleegkundigen in zes landen ontdekten onderzoekers dat hogere niveaus van burn-out van zorgverleners significant geassocieerd waren met een lagere kwaliteit van zorg. De onderzoekers suggereerden dat ziekenhuizen om de zorg te verbeteren, ook het welzijn van verpleegkundigen moeten verbeteren.
Een gebrek aan empathie door managers kan ook risico's opleveren voor de patiëntveiligheid omdat het het menselijke element uit interacties verwijdert. Patiëntveiligheid wordt tegenwoordig benadrukt als een van de belangrijkste uitdagingen, omdat in veel gevallen ook patiëntenzorg naast systeemstoringen, slechte organisatieprocessen en gebrekkig beheer afhankelijk is van gezondheidswerkers. Patiënten die zorg kregen van een zorgverlener die aan burn-out leed, rapporteerden ook dubbel de professionaliteit van de zorgverlener of lage tevredenheid over de zorgontmoeting. Verpleegkundigen die in LTC-faciliteiten werken, zoals verpleeghuizen, bekwame verpleeginstellingen en hospice-centra, worden geconfronteerd met een heel andere reeks zorgen over patiëntveiligheid.
Net als problemen met empathie hebben verpleegkundigen vaak moeite om positief met hun patiënten om te gaan wanneer ze een burn-out ervaren. Er wordt gesuggereerd dat er een bewezen verband bestaat tussen slecht welzijn en matige tot hoge niveaus van burn-out en slechte patiëntveiligheid, resulterend in hulpfouten. Aangezien medische professionals nog steeds worden geconfronteerd met een aanval van eisen van de industrie, neemt het risico op burn-out van leveranciers waarschijnlijk niet weg. Het herformuleren van burn-out als een organisatorisch en collectief fenomeen biedt echter het bredere perspectief dat nodig is om burn-out van verpleegkundigen aan te pakken.
Uit een onderzoek in Noorwegen is gebleken dat patiënten die in ziekenhuizen overlijden zeven keer het aantal ernstige bijwerkingen ervaren. En naarmate aanbieders te maken krijgen met meer beroepsstressoren - nieuwe technologie, verschuivende workloads, veranderende betalingsmodellen - wordt burn-out van providers steeds gebruikelijker en schadelijker. Onderzoek van het afgelopen jaar heeft bijgedragen aan het versterken van deze link en versterkte zo de pleidooi voor het agressief aanpakken van burn-out. Dit constante jongleren van patiënten en hun dossiers kan mentaal, emotioneel en fysiek vermoeiend zijn voor verpleegkundigen.
Burn-out is een aandoening die rechtstreeks verband houdt met de omstandigheden op de werkplek als gevolg van de beroepsstress waarbij gezondheids- en onderwijsmedewerkers voortdurend onder staan, voornamelijk geassocieerd met interactie met andere mensen; als zodanig wordt deze aandoening bij deze werknemers grondig bestudeerd. Een Zwitserse studie naar burn-out bij 54 ICU's is de enige studie tot nu toe die burn-out koppelt aan zowel veiligheidsperspectieven van clinici als gestandaardiseerde sterfteverhoudingen. In deze lijn wordt teamwork bewezen als een van de belangrijke punten die de ontwikkeling van burn-out bij professionals voorkomen, en bijgevolg gedrag dat de veiligheid van de patiënt kan schaden. Uiteindelijk zal een verpleegkundige die de positieve zorg kan krijgen die ze nodig hebben onvermijdelijk dezelfde soort opzettelijke en effectieve ondersteuning doorgeven aan hun patiënten.
