Crash (het spel, niet de modus) neemt dit concept en past het toe op een top-down partygame met een paar verschillende kaarten en modi. Het is niet zo dat de originele burn-out een slecht spel was, maar het waren ongelooflijk barebones in vergelijking met de vervolggames, en het ontbreken van de"in-your-face” identiteit waar de Burnout-serie later bekend om werd. Het was nog steeds een straatracespel, met snelle auto's, lachwekkende boosts en crashcamera's, dus de formule was er al vanaf game één, maar de Poolse en algehele productie hadden werk nodig. Spelers zouden strijden in kampioenschappen op circuits in de VS en Europa, met een kleine selectie auto's die in snelheid zouden toenemen naarmate je vorderde.
Het zijn allemaal redelijk standaard racegamespullen, daarom staat het zo laag op deze lijst. Burn-out is allesbehalve standaard, en de toeters en bellen die in latere iteraties aan het weefsel van de game werden toegevoegd, werden een integraal onderdeel van het succes. Burnout introduceerde echter Burnout Chains, een methode voor bekwame spelers om voortdurend een boost te geven, en dat is in ieder geval best leuk. Dominator wordt vaak beschouwd als een vergeten inzending in de serie en wordt enorm overschaduwd door een andere Burnout-game op deze lijst, die slechts een jaar later werd gelanceerd.
Dominator is de enige game in de serie die niet door Criterion is ontwikkeld, waarbij EA UK opstapt om deze nieuwe aflevering te leiden. Het probleem was dat Dominator, afgezien van de PSP-release, op de PS2 zou lanceren in dezelfde maand dat de PS3 naar het VK kwam, wat betekent dat het bijna verloren is gegaan aan de geschiedenis. In wezen een soort trilogiecollectie voor de PSP, verzamelt Burnout Legends veel van de beste auto's, liedjes, tracks en Crash-modusniveaus uit de eerste drie games en bundelt ze samen in één leuk handheld-pakket. Voor PSP-bezitters was Burnout Legends gewoon een must have game, waarbij de ongelooflijke gameplay uit de serie werd samengevat in hapklare brokken.
Hoewel Legends zeker een geweldige Burnout-game was, is het succes ervan gebaseerd op het werk dat in andere games wordt gedaan. Kortom, Legends is alleen goed omdat Burnout 2 en 3 geweldig zijn. Legends bouwt niet zozeer op die games voort als ze opnieuw verpakken. Voor een hoofdBurnout-game ingeklemd tussen twee van de meest duurzame en populaire releases van de franchise (ondanks Dominator en Legends natuurlijk), lijkt Burnout Revenge uit de boot te zijn gevallen, wat jammer is.
Met alle aangeboden functies had Burnout Revenge echt kunnen pleiten als de beste Burnout-game aller tijden. Er zijn enkele gebreken, toegegeven, maar er is zoveel om van te houden in deze versie van het spel. Misschien wel de meest uitputtende toevoegingen aan Burnout Revenge waren verkeerscontrole, waardoor je zonder gevolgen kleine auto"s achterwaarts kon rijden, en Aftertouch, een zet waarbij gecrashte spelers hun auto besturen na het opstapelen om te proberen andere racers tegen te slaan. Het is allemaal leuk dat je van Burnout zou verwachten, maar de extra functies en een dubieus trackontwerp maakten de game soms een beetje te chaotisch.
Voor velen wordt Burnout Paradise gezien als een verdeeldheid zaaiende inzending in de geliefde serie, omdat de game gesloten tracks dumpte ten gunste van een open wereld. Toegegeven, het was geen perfecte formule, vooral als het gaat om race-evenementen. Elk race-evenement eindigde op een van de acht belangrijke bestemmingen, dus het voelde alsof elk evenement werd beroofd van een kans om uniek te zijn door een specifiek circuit te gebruiken. De open wereld van Burnout Paradise was er echter een die openlijk exploratie aanmoedigde boven alles, met felgekleurde poorten en billboards die vaak wijzen op snellere routes of, als er niets anders is, de kans om veel boost op te bouwen om je snelheid op te houden.
In deze context beloont Burnout Paradise kaartkennis boven racevaardigheid en agressie, waardoor het spel eindeloos herspeelbaar is. De recentere versie van de game, Burnout Paradise Remastered, werkt de game bij voor moderne consoles, en hoewel bepaalde aspecten een beetje gedateerd zijn (het onvermogen om waypoints te verzenden is zeker vervelend), is het nog steeds moeilijk om een beter racespel te vinden dat direct beschikbaar is. Helaas is het echter verlegen om de beste te zijn. Crash is altijd een populair evenement geweest in de Burnout-serie, en deze hele spin-off game is eromheen gebouwd.
Hoewel het niet zo goed is als zijn opvolgers, behoort de tweede Burnout nog steeds tot de beste PlayStation 2-racegames ooit en een aanzienlijke upgrade vanaf de eerste aflevering. Het heeft echter enkele typische Burnout-functies, zoals Boost en de mogelijkheid om die Boost te bouwen door gevaarlijke dingen te doen. Toch behoudt Dominator veel van wat de eerdere games geweldig maakte, waaronder het spannende rijden met een hoog octaangehalte. Burnout Crash is gemodelleerd naar de Crash-modus in de belangrijkste Burnout-serie, waarin spelers auto's met hoge snelheid op drukke snelwegen lanceerden.
Het brengt bijvoorbeeld burn-outs terug, waardoor je non-stop Boost kunt gebruiken zolang je dapper genoeg bent. Met acht games verspreid over een decennium, liet de Burnout-serie in zo'n korte tijd een enorme impact achter, maar sindsdien is er een merkbare onderbreking geweest (één remaster niet inbegrepen). Het heeft ook een paar nieuwe modi, zoals de Drift-, Near Miss- en Burnout-uitdagingen, samen met de Maniac-modus. De PSP-versie van de game slaagt erin om de snelle actie van de consoletitels soepel naar het kleinere scherm te brengen.
.
